Voorbij de feestdagen

Het laatste bericht dateert alweer van 6 december. Met wat schaamte schrijf ik dan nu eindelijk weer eens een update van het klusleed. Alhoewel, het voelt inmiddels niet meer als een zwaar proces. We hebben namelijk inmiddels alles wat we nodig hebben and then some.

De tijd tussen de verschillende stappen neemt wat toe. Het zou kunnen zijn dat de energie een beetje op is, maar laten we zeggen dat we nu tussendoor wat langer genieten van wat we hebben gecreëerd. Klinkt hoopgevender.

Inmiddels hebben we een raam in de keuken en zijn de oude openslaande deuren vervangen voor nieuwe. Het plafond moet nog gestuct worden, maar vanwege de feestdagen hebben we toch de ruimte al ingericht. De bedoeling was om dit alleen met het hoognodige te doen, maar als je een ruimte in gebruik neemt, vult die zich al snel.

Ongeveer half december vieren we de ingebruikneming van de keuken met stoofpeertjes. Die stonden al een hele tijd op het verlanglijstje van Nora. Mijn neefje Dex komt logeren dus valt met zijn neus in de stoofperen. Die hij trouwens supergoor vond, maar dat was een persoonlijke kwestie.

De kerstdagen breken aan. Eindelijk lossen we onze belofte ‘deze kerst bij ons’ in. Met een tafel van drieënhalve meter voorzien we een ruim dozijn mensen van drank en spijs.

We spelen Monopoly waarbij het overwinnen van het elektriciteitshuisje inmiddels traditie is en tevens aanvoelt als de daadwerkelijke overwinning van het duizend-uren-durende spel. Dit jaar speelden we voor het eerst de Vlaardingse variant van het spel. Als je die nog niet hebt als Haringkop, aanschaffen die hap.

Net als ieder jaar is de dag erna kliekjes-kerst. Per ongeluk volledig volgens de duurzame trend (iets dat wij overigens al doen sinds mijns-heugenis) mikken we met vrienden alle leftovers bij elkaar en noemen het een maaltijd.

Zelfgemaakte oliebollen, meegebrachte hapjes, sjoelen, drankjes doen, vuurwerk afsteken, tot in de kleine uurtjes babbelen en zelfs een tukje op de grond. Dat is in een notendop Oud en Nieuw in ons steeds deftigere pand.

Net als vroeger voelt iedereen zich weer op zijn gemak. Het grootste compliment ervaarde ik bij de opmerking dat ons huis nu zo lekker ‘Broekweggerig’ aanvoelt. Ruim elf jaar waren wij Broekies, zoals wij met onze straat onszelf noemden. Het deed lang zeer als ik aan ons oude appartement en mijn lieve buren aldaar dacht. Daarom is het een extra groot (kerst)cadeau om ons klushuis eindelijk als thuis te ervaren samen met veel van onze lievelingsmensen.

2020, kom maar op.